Berichtje van George en Anton!

Marlene en Robert hebben al voorbeeldig verslag gedaan van ons uitje naarFrans Guyana - wat valt daar nog aan toe te voegen? Wij, Anton en George,wilden aanvankelijk naar de hoofdstad Cayenne en het space center in Kourou, maar drie dagen in een auto zonder een goede vering op hobbeligewegen was ons toch te veel van het goede. Daarom was St. Laurent du Maronieen mooi alternatief.

Onze chauffeur, Cedric, voor ons geworven door onze gastheren in hetKekemba Gay Resort aan de Mangolaan, hield van doorrijden, hetgeen ons enhem duur kwam te staan: wij stootten onze hoofden enkele malen hard aanhet dak en het bezorgde de auto een lekke linkervoorband. Cedric werd erniet warm of koud van en verwisselde de band laconiek met behulp van eenkrik, stenen en houten planken die we langs de weg vonden. Toeval wilde dat aan het begin van de bauxietweg waar Cedric de auto parkeerde eenhouten bord lag: Werk In Uitvoering. Foto's van gemaakt, toen George en Robert dat bord omhooghielden terwijl Cedric het chassis opkrikte. Eenwonder, overigens, om de terugweg in amper anderhalf uur af te leggen in een auto met vering. De grens- en douaneformaliteiten verliepen soepel, iedereen blij met denieuwe stempels, en alle vier konden we de Marowijne (Maroni) toevoegenaan ons lijstje van door ons bevaren of overgestoken machtige Surinaamserivieren. Nederland wordt een rivierenland genoemd, maar het valt in hetniet bij alles tussen de Corantijn en de Marowijne. Indrukwekkend. Deaccommodatie in St. Laurent, Les Trois Lacs, was adequaat: fatsoenlijkekamers bij aankomst, en daarna een fatsoenlijke studio en een luxueuzesuite. Jammer alleen dat het, achter het vliegveld gelegen, een beetje vervan het centrum was. Maar daardoor hebben we de Taxi Woman leren kennen,een hartstikke aardige, bijzondere, vrouwelijke taxichauffeur, die niet alleen stipt op tijd voor veilig vervoer zorgt in een piekfijne auto, maarook voor een gezellig verhaal.

Zondagavond zagen we de carnavalsoptocht inde hoofdstraat: twee muziekgezelschappen die elkaar steeds weer opnieuwpasseerden met zang en dans, en daaromheen eng toegetakelde mannen metdonkere mombakkes die kindertjes bang en aan het huilen maakten en eenopmerkelijk aantal travestieten. Heel St. Laurent was ervoor uitgelopen.En dat gaat twee maanden zo door. Gegeten bij De Gouden Dragon (Dragond'Or), het enige restaurant dat 's avonds geopend was. Terug naar huishebben we ruim twee-en-een-halve kilometer gelopen, want we kenden TaxiWoman nog niet.

Maandag was een regenachtige dag, maar we hebben alles gezien wat wewilden zien - het bagno bovenal. 't Maakte indruk, die strafkolonie, waarzich de vreselijkste dingen moeten hebben afgespeeld, ook voor mensen alsDreyfuss en Henri Charriere (Papillon). Tussen de regenbuien door hebbenwe van het terras van Le Toucan onze huiskamer gemaakt, om te ontbijten,koffie te drinken, kranten te lezen, te lunchen en gezellig met z'n vierente kletsen, onder andere over de verdere studie- en reisplannen van Marlene en Robert. 's Middags was er toch nog even gelegenheid om tezwemmen en 's avonds was Taxi Woman ons behulpzaam met het brengen enhalen naar wellicht het beste restaurant van St. Laurent, maar hoe heettedat ook alweer? Nog even nagepraat en tv gekeken in onze suite. Na een snelle terugrit zaten we dinsdag om halftwee bij De Waag voor eengezellige afscheidslunch.

Voor ons alle vier is het aftellen nu begonnen.Anton en George vliegen zaterdag terug, Marlene en Robert sluiten af envertrekken donderdag. Blijft de vraag of George een nieuw land magtoevoegen aan zijn reizen- en trekkentabel... Want welbeschouwd waren we toch gewoon twee nachtjes in Frankrijk?

Anton en George